آیا مدیریت حیات‌وحش به شیوه‌ی لیبرالیستی یا همان سبک به ظاهر پولساز و پرمخاطره‌‌ای که طی آن افرادی در قالب “موسسات خصوصی” در سالهای اخیر به آن علاقمند و طرفدار آن شده‌اند،اینگونه است؟
یا اینگونه به نظر می‌آید که در ابتدا با بی‌توجهی به هشدارهای کارشناسان با چراغ سبز سازمان محیط زیست و در پی آن با صدور پروانه‌های بی‌رویه شکار، دمار از روزگار یک یا چند گونه جانوری در حیات‌وحش درآورده!
و بعد، با بهره‌گیری از چند چهره‌ی ورزشی یا سینمایی با ایجاد یک پروپاگاندای خبری وَ شخصیت‌پروری (قهرمان‌سازی) از نفراتشان در رسانه‌های اجتماعی و برانگیختن احساسات مردم با برپابی کمپین‌های برنامه‌ریزی شده و جمع آوری خیرات و نذورات و اعانه به این منظور، و یا با درخواست کمک از مجامع بین‌المللی و همچنین با فشار بر بخش‌ها و مراجع تخصیص بودجه در قالب یک خواست مردمی و در نهایت با اختصاص و دریافت مبالغ میلیاری برای احیای همان گونه در یک طرح حفاظتی و نخ‌نما وارد عمل می‌شوند؟!
اما ای کاش این ماجرا وَ این ریخت و پاش‌های بی‌سروته تنها به همین جا ختم می‌شد!
از نگاه برخی کارشناسان منتقد و دوستداران حیات وحش” طرح حفاظت از یوز” نیز که در چند سال اخیر سروصدای‌ها زیادی را به پا کرده است خارج از این ماجرا نیست . و به زعمِ کارشناسانِ منتقد، سازمان محیط زیست در این میان با نفوذ مدیران شکارچی در بخش‌های کلیدی و تصمیم گیرنده در کمال تاسف همین سیاست دوگانه را در دستور کار خود قرار داده. و بازی ترسناکی را در این میان در قبال باقی‌مانده‌ی حیات‌وحش دنبال میکند
سیاستی که دود آن از ابتدا، و تا انتهای کار تنها به چشم حیات وحش بی‌رمق و در لبه‌ی پرتگاه کشورمان می‌رود وَ در مقابل سود سرشار از اجرای این پروژه‌ها، و درآمد حاصل از این ریخت و پاش‌ها به جیب موسسات خصوصی و مدیران آنها و افرادی سرازیر شده و میشود که با تبلیغات فراوان قصد وارونه جلوه دادن اوضاع وخیم به نفع خود و تشکیلات خود دارند.
سازمانی که عکسِ نام وَ رسالت‌اَش جای حفاظت از باقی مانده‌ی رو به افول گونه‌های جانوری در مقابل شکارچیان بومی، با دعوت از شکارچیان خارجی وَ برپایی تورهای شکار در رقابتی تنگاتنگ با صیادان و متخلفان بومی مشغول تار و مار کردن گونه‌های با ارزش وَ رو به انقراضِ جانوری در قرق‌های خصوصی می‌باشد.
متاسفانه این رویکردِ دوگانه و از جهتی یکسویه و تبعیض آمیز در محدودیت شکار تنها برای شکارچی‌های داخلی افراد محلی را نیز، نسبت به توصیه‌ها و هشدارهای دلسوزان و کارشناسان حیات‌وحش، و خطرات ناشی از کشتار گونه‌های جانوری و در معرض انقراض و آسیب‌های پیش‌رو به کلی نا‌امید، وَ بی‌اعتماد کرده است.
سازمانی که زیستگاه‌های بکر جانوری را بواسطه‌ی همین موسسات خصوصی، با برپایی تورهای شکار، سافاری ،آفرود به جولانگاه شکارچیان خارجی، و خوشگذرانی‌های سطحی گردشگرانی تبدیل کرده است که متاسفانه حتی کوچکترین دانش و تعصبی در رابطه با ضرورت حفظ محیط زیست و بالاخص حیات وحش نداشته و بارها در خبرها شنیده و می‌شنویم که در پی این رفت و آمدهای غیر ضروری بخش‌های قابل توجهی از جنگل‌ها و مراتع ملی با بی‌توجهی و در پی سهل انگاری افرادی بی‌مسئولیت و خوشگذران طعمه آتش‌سوزی‌های مهیب، و یا بواسطه‌ی زباله‌های به جا مانده از این مسافران آسیب‌های جبران ناپذیری را متحمل شده است و می‌باشد
مسئول این لطمات جبران‌ناپذیر چه کسانی می‌باشند
جز تصمیم‌گیرندگان و مدیران ارشد این سازمان، و موسسات ذینفع و طرف قرارداد!
