فرزاد علیزاده، دبیر اجرایی ستاد مردمی دفاع از حقوق حیوانات ایران، در گفتگو با خبرنگار مهر، نسبت به ادعای برخی دامپزشکان که مدعی شده بودند مقصر اصلی کشتار سگ‌ها کسانی هستند که به سگهای ولگرد غذا می‌دهند، اظهار داشت: پس از انتشار ویدئوهای کشتار سگ های بی نوا در کهریزک، موجِ همیشگی ِ پاسخگویی و رفع تکلیف مسئولین و متولیان امور شروع شد. ابتدا مدیران شهرداری موضوع را تکذیب کردند. برخی تهدید به شکایت کردند و بعضی گفتند مربوط به چند سال پیش است. یکی دونفر از آنها وجود این جنایات را تایید کردند، و ظاهراً اخبار جدیدی منتشر شده است مبنی بر ادامه کشتار و خواب غفلت مسئولان. در آخرین واکنش ها هم یکی از دامپزشکان تقصیر کشته شدن سگهای کهریزک را به گردن مردمی انداخته است که از روی دلسوزی به این حیوانات بی پناه غذارسانی می کنند.
وی افزود: این بار هم استدلال های بی پایه و اساس مبنی بر اینکه مسبب اصلی انقراض پوز پلنگ در ایران سگ های ولگرد بی صاحب هستند را تکرار کردند و بازهم در آتش سگ کشی دمیدند. آن نوع پاسخگویی شتابزده و پر از ضد و نقیض مسئولین یک طرف، مغلطه گویی و وارونه گویی افراد ذی نفع که زیر نقابِ تخصص پنهان شده اند، در طرف دیگر! پس چه کسی به افکار عمومی جوابگو است؟ و در بین این همه تناقض گویی و مغالطه، تکلیف حقیقت چیست.
علیزاده تاکید کرد: بارها اشاره و تاکید کرده ایم که وجود سگ رها شده در طبیعت و حاشیه شهرها محصول دخالت و بی فکری ما انسان ها و دست بردن در طبیعت است. ما نمی توانیم نقش پررنگ خود را در ایجاد این شرایط نادیده بگیریم. همیشه گفته ایم که غذارسانی مدیریت نشده همشهریان به حیوانات شهری موجب بروز مشکلات در ازدیاد نسل حیوانات رهاشده در طبیعت می شود اما وقتی از کاه این موضوع در برابر کوه زباله های شهری که مقصر اصلی آن مدیریت پسماند شهرداری است دفاع می کنیم، بدون شک در حال ارسال کد های مربوطه جهت دریافت پروژه های مرتبط هستیم.
دبیر اجرایی ستاد مردمی دفاع از حقوق حیوانات ایران، گفت: وقتی به جای نادیده گرفتن وجود دام در مناطق حفاظت شده و از بین بردن غذای طبیعی از طریق شکار، تخریب زیستگاه، احداث جاده و نادیده گرفتن تصادفات جاده ای در زیستگاه یوزپلنگ حرفهای بی پایه و اساس را تکرار می کنیم، نتیجه آن می شود که جای علت و معلول را عوض می کنیم و با تحریف واقعیت، مغالطه ها را به جای حقیقت به خورد مردم می دهیم.
علیزاده افزود: این بازی ها و لفاظی ها، مسئولیت جامعه مدنی و فعالین حقوق حیوانات را دو چندان می کند زیرا از قرار معلوم به هیچیک از متولیان و مسئولین و نهادهای دست اندرکار امیدی نیست.
