روزنامه آفتاب یزد/فرزاد علیزاده فعال حقوق حیوانات:
در مقدمه اعلامیه جهانی حقوق حیوانات که در سال 1978 نوشته شده، تاکید شده است که «از آنجائی که تمامی حیوانات از سیستم عصبی درد برخوردارند، باید از حقوق خاصی برخوردار باشند.»موضوع حقوق حیوانات را می‌توان در چند حوزه از جمله حیات وحش، حیوانات شهری و حیوانات پرورشی که صرفا جهت تولید گوشت، پرورش و سلاخی می‌شوند بررسی کرد. به نظر من تمامی این جنبه‌ها ارتباط مستقیم و غیر مستقیمی با یکدیگر دارند. قابل توجه است که در متون دینی نیز به این موضوع اشاره شده است، به طوریکه بزرگان ما همواره انسانها را به شفقت و مهربانی با حیوانات، ساده زیستی و کمتر خوردن گوشت توصیه کرده‌اند.
بسیاری از بزرگان و صاحب نظران در زمینه تغذیه، مصرف گوشت بیشتر را مساوی با خشونت بیشتر در عرصه‌های اجتماعی می‌دانند. از آنجائی که حیوانات از جایگاه ضعیف‌تری در مقایسه با انسانها قرار دارند تا زمانی که حق و حقوق حیوانات را نادیده میگیریم گفت‌‌و‌گو در خصوص حقوق انسانها امری محال و نشدنی است.در خصوص نغذیه سالم و پیشگیری از انواع بیماری‌ها، رویکردهای متعددی در دنیا وجود دارد و تمام این دیدگاه‌ها از جنبه علمی برخوردارند و هر کدام استدلال‌هایی دردفاع از دیدگاه خود ارائه داده‌اند، لذا نمی‌توان آنها را نادیده گرفت و تنها به فرهنگ و عادات و عرف استناد کرد. دنیای کنونی، دنیای علم و پژوهش‌های علمی است و به ویژه دانش محیط‌زیست، تغذیه و توسعه پایدار به طور جدی به هم پیوند خورده است. فصل مشترک این حوزه‌های علمی سمتگیری خوراک بشر از منابع حیوانی به سوی منابع گیاهی است، تا جایی که منابع غذایی حیوانی را به حداقل برساند. با این اوصاف و با توجه به مشکلات عدیده بوجود آمده محیط زیستی برای کره زمین، بدیهی است که ما انسانها باید روش تغذیه خود را متناسب با توسعه پایدار هماهنگ کنیم. روش‌هایی که مصرف آب کمتر، تولید گازهای گلخانه‌ای کمتر و جذب بالاتر منابع غذائی را پیشنهاد می‌کنند.
اکثر منابع علم تغذیه مدرن سهم پروتئین‌های حیوانی را ۵درصد رژیم غذایی روزانه انسان معرفی می‌کنند. ایرانیان که پیشینه دینی و مذهبی دارند چه بهتر است که به توصیه بزرگان مذهبی خود نیز توجه کنند. مولای متقیان علی (ع) فرمودند که شکم خود را گورستان حیوانات نکنید! بنظر می‌رسد حیوان آزاری، رفتار خشونت آمیز با حیوانات شهری ریشه در آموزه‌های دوران کودکی، مصرف بیش از حد منابع حیوانی و شیوه زندگی ماشینی ما دارد، تا جائی که حتی هر از گاهی متاسفانه شاهد رفتارهای خشونت آمیز با حیوانات هستیم، آنهم از جانب معدودی از روستائیانی که در گذشته همیشه در راستای توسعه پایدار و همزیستی مسالمت آمیز با حیات وحش کوشیده‌اند. حال چه شده است که به شکار، سنگسار، آزار و درنهایت گرفتن عکس سلفی با صحنه‌های دلخراش افتخار می‌کنیم؟ به راستی چه بر سر ما و فرهنگ مهرپرور ایرانی آمده است؟ قدری تامل کنیم!
حتی رفتار خشونت آمیز بسیاری از پرورش دهندگان در پشت درهای بسته در دامداریها و کشتارگاه‌ها برخلاف اعلامیه جهانی حقوق حیوانات است که در ماده 3 خود می‌گوید: اگر کشتن حیوانی لازم باشد، باید لحظه ای، بدون درد و بدون هیچ دلهره‌ای صورت گیرد.
