گفتگو با دکتر کاترین پولاک سرپرست مدیریت جمعیت حیوانات شهری سازمان بین‌الملی فورپاز
آنچه از دیرباز در ایران انجام میشد و اکنون نیز ادامه دارد صرفا کشتار گسترده‌ی سگها توسط پیمانکاران شهرداری‌ها بوده است. در حالی که سازمان بهداشت جهانی (WHO) از سال 1990 در دستورالعمل‌هایی به کشورها توصیه کرده است که به جای کشتار از روش‌های جایگزین مانند آموزش عمومی، واکسیناسیون، ثبت و شماره‌گذاری و عقیم‌سازی استفاده کنند.[1] سازمان جهانی بهداشت حیوانات(OIE) نیز ضمن منع کشتار بی‌رحمانه تاکید کرده است که حتی اوتانازی نباید به عنوان روش اصلی کنترل جمعیت بکار رود و اگر در شرایطی لازم شد باید حتما به شکل انسانی و مورد تایید این سازمان انجام شود، و فهرست بلندی از روش‌های غیر مجاز عنوان کرده است که متاسفانه بسیاری از آن روش‌ها در ایران رواج دارد
سگ‌های خانگی، گونه‌ای تکامل‌یافته از گرگ‌های سیبری در عصر یخبندان
پیشتر ادعا میشد سگها تعمدا” توسط انسانها اهلی شده اند اما یافته های اخیر نشان میدهد که احتمالاً اهلی‌سازی اولیه سگ ها کاملاً به‌صورت طبیعی رخ داده و عمداً توسط بشر هدایت نشده است.
ترکیبی از آزمایش ژنتیک و شواهد باستان‌شناسی نشان داده است که هر سگ خانگی، چه از نوع سگ پاکوتاه یا از نوع سگ مینیاتوری چوواوا، و چه از نژاد سگ ژرمن‌شپرد یا از هر نوع سگ دیگر در جهان، عقبه‌اش در حدود ۲۱هزار سال قبل از میلاد به گرگ‌های خاکستری در شرق سیبری می‌رسد.
سگ کشی در لوای حفاظت از حیات وحش
حیوانات شهری اصطلاحی است که شاید بسیاری از مردم شناخت و تصور درستی از آن‌ها ندارند. در واقع، معمولاً تصور می‌شود که همواره و هر جا که شهر وجود دارد، حیواناتی مانند سگ، گربه، کبوتر و … نیز به‌طور طبیعی بوده‌اند و هستند و شهرها، زیستگاه طبیعی و بدیهی این گروه از حیوانات است و به‌همین دلیل است که تغذیه‌ی این حیوانات توسط شهروندان نیز امری عادی و خیرخواهانه تلقی می‌شود. درحالی‌که، اکثر مردم از ریشه‌ها و جنبه‌های علمی و اکولوژیکی حضور حیوانات مذکور در شهرها اطلاعات چندانی ندارند.